Artículo da violencia de xénero

«O maltratador é un delincuente orgulloso de selo, non unha vítima»

«Ante o maltrato miramos a outro lado e ata criticamos á muller que denuncia»

JOSÉ ANTONIO BURRIEL AVOGADO, XORNALISTA E EXPERTO EN VIOLENCIA DOMÉSTICA

Xixón, Albina FERNÁNDEZ

-O maltratador é un delincuente que se enorgullece de selo, por iso a sociedade debe miralo mal. Adoita ir de vítima de mil e unha circunstancias, pero todo é mentira, e mentres se senta mínimamente protexido non acabaremos con esa lacra.

José Antonio Burriel de San Vicente falou onte en Xixón sobre «Mitos e realidades en torno á violencia doméstica», invitado polo Ateneo Jovellanos e presentado polo xornalista Esteban Greciet. Burriel é avogado, xornalista e experto en violencia doméstica. Articulista en diversos medios, é Premio Nacional 2005 do Instituto da Muller, director de cursos de especialización para os colexios de avogados da Comunidade Valenciana e para policías municipais, ademais de ponente en diferentes seminarios e cursillos.

-¿Violencia doméstica ou de xénero?

-É verdade que son distintas. Teóricamente, é violencia de xénero. A doméstica é a que se produce no fogar e a vítima pode ser calquera dos seus membros. A de xénero é a que sofre a muller por ser muller e existiu sempre. O vello Aristóteles xa dicía que as mulleres son un accidente da natureza...

-¿De que mitos fala vostede?

-Hai moitos: que só afecta ás clases sociais máis baixas, que os maltratadores son alcohólicos, drogadictos ou enfermos mentais (só o son nun 1 por cento dos casos), que se os homes son violentos por natureza, que se é cultura, que se algo faría a muller... Mentiras. Detrás destes argumentos hai grupos interesados en manter as cousas así.

-¿Cal é a realidade?

-Que hai dous millóns de mulleres maltratadas, e iso que só emerge o 15 por cento dos casos. Que é un delito, unha violación dos dereitos humanos que sofren as mulleres de todas as idades, e que é un problema que afecta a toda a sociedade. É un asunto de todos, non un tema privado dunha parella que pasa entre catro paredes. Pero ante o maltrato miramos a outro lado, ata falamos mal da muller que denuncia ao seu marido. ¡É o colmo! Por iso as denunciantes necesitan o apoio, a profesionalidad e o coñecemento de xuíces, policías, casas de acolleita e persoal dos servizos sociais. Todos deben ter unha formación adecuada.

-¿O maltrato psicolóxico acaba sendo físico?

-Non necesariamente, sobre todo nas clases máis altas, que tratan de manter as aparencias. Pero é brutal, é un labor de demolición que acaba con toda resistencia da vítima.

-¿Que aporta a lei contra a violencia doméstica?

-É moi positivo que exista, como o é que haxa Xulgados especializados e que se loite pola educación en igualdade. Isto era impensable que existise fai anos, e, aínda que é verdade que as mulleres seguen morrendo, tamén o é que avanzamos e que somos a admiración de Europa polas nosas iniciativas. Pero é difícil cambiar a mentalidad cultural e as estruturas mentais vigentes durante séculos e séculos.

-¿Pódese erradicar?

-Si, e se seguimos loitando conseguirase en tres xeracións. É dicir, que o meu neto de 5 anos verao, ou polo menos verá un cambio radical na mentalidad.

-¿E que opina das denuncias falsas?

-Que é outro mito interesado, como demostra que nun ano en Valencia só se deu un caso. E é unha situación extrapolable ao resto de comunidades. As mulleres non denuncian en falso, e se o fan, un profesional ben formado notaríao. Hai que ter en conta tamén que o que haxa sentenzas absolutorias non quere dicir que sexan denuncias falsas, senón que non se atoparon probas. Tamén é un mito que as mulleres maltratan. En 2005 de 100 sentenzas só entre un 6 por cento e un 7 por cento foron contra mulleres, un tanto por cento que se despreza.

-¿Por que hai mulleres que desculpan o maltrato?

-Porque foron criadas na mesma cultura machista e coas mesmas estruturas ideolóxicas que os homes, pero se están dando pasos á fronte moi importantes e iso está cambiando.

-¿Que é a síndrome de alienación parental?

-Un invento para presionar aos xuíces. É posible que nalgunhas ocasións exista, é dicir, que se poña aos fillos en contra dos pais, pero se está esaxerando e instrumentalizando o asunto. E o malo é que tanto os pais como as nais están xogando cos nenos. Iso é gravísimo. A lei nestes casos non protexe ben aos nenos, que sempre son as vítimas.