Desenvolvido en 1980 por Sony e Philips, foi denominado «Audio de ensueño», co cal pretendíase facer chegar ás cadeas de alta fidelidade domésticas a calidade orixinal da grabación de estudo. O primeiro reproductor de Sony foi o CDP-101 e esta compañía desenvolveu todo o equipamiento necesario para a produción de discos compactos. O sistema de grabación incluía un grabador PCM (Pulse Code Modulation) de 24 pistas, un procesador PCM de 2 canles e un magnetófono digital baseado nun magnetoscopio formato Ou-matic brodcast.
O disco é de 12cm de diámetro, que mediante a grabación de alta densidad pode conter 80 minutos de música, superior a un disco LP por ambas caras. Ao ser a lectura óptica mediante láser o disco non se deteriora co número de reproducións, cousa que ocorría cos discos de vinilo existentes ata a data, e era moito máis resistente á suciedad e ás ralladuras.
Pronto se sumaron ata 40 compañías na produción de discos e reproductores así como os elementos necesarios para a produción das grabaciones.
A comparación entre o formato existente entón, o disco de vinilo LP, e o novo formato CD mostrou a superioridade do novo formato, se non pola súa fidelidade, que polo menos revelouse como idéntica á conseguida por un disco de vinilo ben gravado, novo e reproducido nun prato giradiscos ben axustado cunha boa agulla, si na robustez e o mantemento desa calidade no tempo. O CD destacou pola súa ampla dinámica que chegaba aos 90 dbs en todo o espectro de frecuencias audibles (de 20hz a 20khz). Mellóralas noutros parámetros tamén eran significativas.
Feliz ano 2013!!!!
Hace 11 años
1 comentario:
E unha entrada moi longa, con termos moi técnicos.
Publicar un comentario